Λοιπόν, άκου τι παίζει.
Έχω ένα πρόβλημα με τα κείμενα που γράφω: τα νιώθω ξένα αν αναφέρονται σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Είμαι αρκετά εριστική με την έννοια του "ξένου" σε ποιότητα και αίσθηση. Αισθάνομαι ξένο καθετί που δεν αισθάνομαι ζωντανό. Παρατηρώ ποιότητες και υπαρκτές φιγούρες να μου μοιάζουν πλήρως αποκομμένες και ξέχωρες από την χωροταξική πραγματικότητα, όταν κάπως αλλοιώνονται αισθητικά και μεταβαίνουν ποιοτικά στην έννοια του "ξένου". "Ξένο" για εμένα σημαίνει μη πραγματικό, αποκομμένο από το υπόλοιπο περιβάλλον με έναν τρόπο επιβλητικό και εξουσιαστικό, ψυχωτικό και νεκρό, κάτι διαστημικά κρύο και κάπως ιδρωμένο, εξωγήινο και απειλητικό, όπως για παράδειγμα η ντουλάπα του δωματίου μου που αυτή τη στιγμή είναι αλαζονικά ανοιχτή με κλίση σαράντα έξι μοιρών ή η καρέκλα του γραφείου μου που δεν είναι τοποθετημένη σωστά προς το γραφείο, αλλά έχει στραφεί προς το έπιπλο με τον καθρέφτη.
Κι εκεί κάπου ήθελα να καταλήξω, στον καθρέφτη. Διότι έχω ένα θέμα και με τους καθρέφτες: δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτούς. Οι περισσότεροι που συναναστρέφονται μαζί μου θεωρούν πως είμαι ωραιοπαθής ή νάρκισση και γουστάρω να βλέπω την αντανάκλαση του εαυτού μου στον καθρέφτη. Ωστόσο, πολύ μακριά από την αγάπη για τον εαυτό θεωρώ πως βρίσκομαι. Η αλήθεια με εμένα είναι πως η τρομακτική και ψυχρή έννοια του "ξένου" έχει αναθχεί και στο πώς αντιλαμβάνομαι πολύ συχνά τον εαυτό μου. Νιώθω αποκομμένη, εκτός πραγματικότητας, ξέχωρη, άγαρμπα και επιβλητικά τοποθετημένη στο χώρο, ανάμεσα σε ανθρώπους οικείους ή και περπατώντας αδιάφορα σε ένα στενό με αγνώστους. Έχω την αίσθηση της αυτοανυπαρξίας, της νεκρότητας, της αποκοπής. Η μοναξιά του μυαλού μου και της φαντασίας μου με έχει φτάσει σε σημείο αυτοαναίρεσης. Υπάρχω τάχα ανάμεσά σας και νομίζω πως είμαι ένα μηχάνημα παραγωγής λόγου και σκέψης με μια μεγάλη οθόνη στη μέση κάπου για να σας βλέπω. Η συνείδηση της κάθε στιγμής που περνάει, η αυτόματη και διαρκής διαύγεια της ύπαρξης, με έχει κάνει να αποδεχτώ τον εαυτό μου μονάχα σαν έναν εγκέφαλο με δομή, λειτουργία και σκοπό. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν μια μηχανική πηγή αντίληψης. Όσο αυξάνει η διαύγεια και η συνείδηση της στιγμής, τόσο περισσότερο χάνω την ικανότητα να θυμηθώ και να ανακαλέσω στη μνήμη το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου, τις ατέλειές μου, την ανθρώπινη υπόστασή μου. Είμαι ένα μηχάνημα δίχως μορφή και φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν ένα εξελιγμένο ρομπότ. Δεν έχω φύλο, δεν έχω σεξουαλικότητα, δεν έχω αίμα να κυλάει μέσα μου, δεν έχω συναίσθηση.
Ο λόγος που επιθυμώ τους καθρέφτες τόσο πολύ είναι επειδή επιβεβαιώνουν την ύπαρξή μου ως ανθρώπινη οντότητα. Είναι επειδή μου δίνουν μορφή, μου δίνουν δέρμα, οφθαλμούς, χείλη, μάγουλα και κυρίως βλέμμα. Το σημαντικό είναι το βλέμμα - το βλέμμα και το σφίξιμο των χειλιών. Αυτά με κάνουν άνθρωπο στις οθόνες μου, αυτά με πείθουν πως έχω ανθρωπιά. Οι καθρέφτες με πείθουν πως είμαι άνθρωπος και κατά συνέπεια μου δίνουν την ελπίδα πως μπορώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ - όχι επειδή είμαι όμορφη, αλλά επειδή υπάρχω. Η αντανάκλασή μου στον καθρέφτη είναι η μόνη μου ελπίδα και απόδειξη πως σας μοιάζω, κατάλαβες; Πως έχω χέρια που εκφράζονται με δική τους γλώσσα, πως έχω στήθος που κινείται με την αναπνοή, πως έχω αρτηρίες να διαγράφονται στο λαιμό μου, πως έχω βλέμμα! Φοβάμαι συχνά όταν με κοιτάτε ότι δεν βλέπετε τίποτα, ότι είμαι ένα ανέκφραστο ψυχρό μηχάνημα, ότι τα μάτια μου είναι οθόνες κενές με χιόνι. Και νιώθω πολύ άσχημα γι αυτό. Εντάξει; Μην μου παίρνετε τους καθρέφτες. Γιατί μέχρι να καταφέρω να αφεθώ απ' την κατάρα της συνείδησης της στιγμής, από την ψυχρή λειτουργία του μυαλού μου, τους έχω ανάγκη για να ελπίζω πως έχω καρδιά που χτυπάει και δεν είμαι φάντασμα με ψηφιακό κωδικό. Αφαιρούμαι συχνά όταν είμαι στις παρέες σας και σας παρακολουθώ σαν να έχω κατεβάσει μέσα μου κάποια ταινία υψηλής ποιότητας. Όταν αφαιρούμαι, αναιρούμαι. Η φαντασία είναι το κλειδί στην αυτοκαταστροφή μου και στη συγκεκριμένη περίπτωση, στον συγκεκριμένο άξονα προσωπικότητας, η φαντασία ορίζεται ως ψηφιακή. Να ξέρεις, κάθε φορά που με σκουντάς, με σώζεις από την αυτοανάλυση και αυτοαναίρεση.
Να σου πω τι φοβάμαι περισσότερο, ωστόσο; Την περίπτωση να "ξενοποιηθεί" η ποιότητα του καθρέφτη, όπως ξενοποιείται και η ποιότητα της πόρτας της ντουλάπας μου. Τι θα είμαι εγώ τότε; Και τι θα είσαι εσύ για το μυαλό μου;
~ veldaerya
Έχω ένα πρόβλημα με τα κείμενα που γράφω: τα νιώθω ξένα αν αναφέρονται σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Είμαι αρκετά εριστική με την έννοια του "ξένου" σε ποιότητα και αίσθηση. Αισθάνομαι ξένο καθετί που δεν αισθάνομαι ζωντανό. Παρατηρώ ποιότητες και υπαρκτές φιγούρες να μου μοιάζουν πλήρως αποκομμένες και ξέχωρες από την χωροταξική πραγματικότητα, όταν κάπως αλλοιώνονται αισθητικά και μεταβαίνουν ποιοτικά στην έννοια του "ξένου". "Ξένο" για εμένα σημαίνει μη πραγματικό, αποκομμένο από το υπόλοιπο περιβάλλον με έναν τρόπο επιβλητικό και εξουσιαστικό, ψυχωτικό και νεκρό, κάτι διαστημικά κρύο και κάπως ιδρωμένο, εξωγήινο και απειλητικό, όπως για παράδειγμα η ντουλάπα του δωματίου μου που αυτή τη στιγμή είναι αλαζονικά ανοιχτή με κλίση σαράντα έξι μοιρών ή η καρέκλα του γραφείου μου που δεν είναι τοποθετημένη σωστά προς το γραφείο, αλλά έχει στραφεί προς το έπιπλο με τον καθρέφτη.
Κι εκεί κάπου ήθελα να καταλήξω, στον καθρέφτη. Διότι έχω ένα θέμα και με τους καθρέφτες: δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτούς. Οι περισσότεροι που συναναστρέφονται μαζί μου θεωρούν πως είμαι ωραιοπαθής ή νάρκισση και γουστάρω να βλέπω την αντανάκλαση του εαυτού μου στον καθρέφτη. Ωστόσο, πολύ μακριά από την αγάπη για τον εαυτό θεωρώ πως βρίσκομαι. Η αλήθεια με εμένα είναι πως η τρομακτική και ψυχρή έννοια του "ξένου" έχει αναθχεί και στο πώς αντιλαμβάνομαι πολύ συχνά τον εαυτό μου. Νιώθω αποκομμένη, εκτός πραγματικότητας, ξέχωρη, άγαρμπα και επιβλητικά τοποθετημένη στο χώρο, ανάμεσα σε ανθρώπους οικείους ή και περπατώντας αδιάφορα σε ένα στενό με αγνώστους. Έχω την αίσθηση της αυτοανυπαρξίας, της νεκρότητας, της αποκοπής. Η μοναξιά του μυαλού μου και της φαντασίας μου με έχει φτάσει σε σημείο αυτοαναίρεσης. Υπάρχω τάχα ανάμεσά σας και νομίζω πως είμαι ένα μηχάνημα παραγωγής λόγου και σκέψης με μια μεγάλη οθόνη στη μέση κάπου για να σας βλέπω. Η συνείδηση της κάθε στιγμής που περνάει, η αυτόματη και διαρκής διαύγεια της ύπαρξης, με έχει κάνει να αποδεχτώ τον εαυτό μου μονάχα σαν έναν εγκέφαλο με δομή, λειτουργία και σκοπό. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν μια μηχανική πηγή αντίληψης. Όσο αυξάνει η διαύγεια και η συνείδηση της στιγμής, τόσο περισσότερο χάνω την ικανότητα να θυμηθώ και να ανακαλέσω στη μνήμη το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου, τις ατέλειές μου, την ανθρώπινη υπόστασή μου. Είμαι ένα μηχάνημα δίχως μορφή και φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν ένα εξελιγμένο ρομπότ. Δεν έχω φύλο, δεν έχω σεξουαλικότητα, δεν έχω αίμα να κυλάει μέσα μου, δεν έχω συναίσθηση.
Ο λόγος που επιθυμώ τους καθρέφτες τόσο πολύ είναι επειδή επιβεβαιώνουν την ύπαρξή μου ως ανθρώπινη οντότητα. Είναι επειδή μου δίνουν μορφή, μου δίνουν δέρμα, οφθαλμούς, χείλη, μάγουλα και κυρίως βλέμμα. Το σημαντικό είναι το βλέμμα - το βλέμμα και το σφίξιμο των χειλιών. Αυτά με κάνουν άνθρωπο στις οθόνες μου, αυτά με πείθουν πως έχω ανθρωπιά. Οι καθρέφτες με πείθουν πως είμαι άνθρωπος και κατά συνέπεια μου δίνουν την ελπίδα πως μπορώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ - όχι επειδή είμαι όμορφη, αλλά επειδή υπάρχω. Η αντανάκλασή μου στον καθρέφτη είναι η μόνη μου ελπίδα και απόδειξη πως σας μοιάζω, κατάλαβες; Πως έχω χέρια που εκφράζονται με δική τους γλώσσα, πως έχω στήθος που κινείται με την αναπνοή, πως έχω αρτηρίες να διαγράφονται στο λαιμό μου, πως έχω βλέμμα! Φοβάμαι συχνά όταν με κοιτάτε ότι δεν βλέπετε τίποτα, ότι είμαι ένα ανέκφραστο ψυχρό μηχάνημα, ότι τα μάτια μου είναι οθόνες κενές με χιόνι. Και νιώθω πολύ άσχημα γι αυτό. Εντάξει; Μην μου παίρνετε τους καθρέφτες. Γιατί μέχρι να καταφέρω να αφεθώ απ' την κατάρα της συνείδησης της στιγμής, από την ψυχρή λειτουργία του μυαλού μου, τους έχω ανάγκη για να ελπίζω πως έχω καρδιά που χτυπάει και δεν είμαι φάντασμα με ψηφιακό κωδικό. Αφαιρούμαι συχνά όταν είμαι στις παρέες σας και σας παρακολουθώ σαν να έχω κατεβάσει μέσα μου κάποια ταινία υψηλής ποιότητας. Όταν αφαιρούμαι, αναιρούμαι. Η φαντασία είναι το κλειδί στην αυτοκαταστροφή μου και στη συγκεκριμένη περίπτωση, στον συγκεκριμένο άξονα προσωπικότητας, η φαντασία ορίζεται ως ψηφιακή. Να ξέρεις, κάθε φορά που με σκουντάς, με σώζεις από την αυτοανάλυση και αυτοαναίρεση.
Να σου πω τι φοβάμαι περισσότερο, ωστόσο; Την περίπτωση να "ξενοποιηθεί" η ποιότητα του καθρέφτη, όπως ξενοποιείται και η ποιότητα της πόρτας της ντουλάπας μου. Τι θα είμαι εγώ τότε; Και τι θα είσαι εσύ για το μυαλό μου;
~ veldaerya
No comments:
Post a Comment