Ποιητικά και όμορφα τα λέω, για να μην τους δώσω και πολλή σημασία.
Να πω πως τα έγραψα για τον "αναγνώστη".
Να περάσει λίγο την ώρα του.
Να ξαποστάσει σε ένα μπλογκ που δομήθηκε από ένα παρεάκι.
Που δεν είναι και τρελό παρεάκι εδώ που τα λέμε.
Αλλά παρόλα αυτά θα συνεχίσω να γράφω.
Ή μάλλον θα ξεκινήσω γιατί πέρασε και καιρός.
Είναι αυτό που σου λέω.
Ότι ξεκινώ με μια ιδέα και συνεχίζω με μια εικόνα και φτάνω να βγάζω μια κραυγή.
Κι αντί να γράφω ουρλιάζω μες στο κεφάλι μου.
Και μιλιά δεν μου βγαίνει.
Και ηλεκτρονικό μελάνι δεν χύνεται.
Κι έχω και μια γραφομηχανή απάνω στο κομοδίνο που δεν την έχω ακόμα ζωντανέψει.
Γιατί δεν έχω ιδέα πώς σκατά μπαίνουν οι μελανοταινίες.
Ξέρει κανείς να με βοηθήσει;
Ξέρει κανείς πώς να χύσω το μελάνι του πάθους ξανά στο μυαλό μου
να μπορώ να γράφω παραδομένη στην αλήθεια
και όχι στην τέχνη;
Είναι αλήθεια πως δεν ήμουν ποτέ της τέχνης.
Δεν ξέρω από χορό, τραγούδι και ζωγραφική.
Δεν το 'χω με τα χρώματα, τα νοήματα και τις ταλαντώσεις του σώματος.
Έχω μόνο δύο όπλα παιδικά: μια φαντασία και μια αλήθεια.
Τα έχω από παιδί, για αυτό σου λέω παιδικά
όχι επειδή είναι ανώριμα κι αγίνωτα.
Μην ξεγελιέσαι πως κάτι παιδικό δεν μπορεί
να είναι και όπλο και ασπίδα και πανοπλία.
Δεν ξέρω από τέχνη, για αυτό και γράφω άγαρμπα αυτά που σκέφτομαι
κι όταν πάω να τα γράψω έντεχνα κι ωραία, δεν είμαι εκεί
είμαι στο διάολο.
Η τέχνη αλλοιώνει ελαφρώς την αλήθεια
και οι ελαφρώς αλλοιωμένες αλήθειες είναι εχθροί με βάρος.
Τέλος πάντων, με άγαρμπο κι όχι παραμυθένιο
τρόπο: τι παίχτηκε με τα σύννεφα.
Τίποτα, εγώ είχα πάει διακοπές μες στους κόσμους που 'χω στο κεφάλι μου
και γύρισα πίσω για να βρω ένα κόσμο αληθινό
που με έκρινε πολύ αυστηρά και με πόνεσε.
Κοίταξα μεταφορικά που λες τα σύννεφα και περίμενα
να μου πουν ένα απ' τα παραμύθια που συνηθίζουν να μου λένε
για να ησυχάζω, γιατί εγώ
γενικά χτίζω εξωτερικά νοήματα σε πράγματα όπως τα σύννεφα
τα δέντρα, οι πέτρες, τα ποτάμια
και τα βάζω να μου μιλούν και να με ησυχάζουν.
Γιατί οι άνθρωποι δεν με ησυχάζουν
και εγώ χρειάζομαι ησυχία για να αντέξω τον εαυτό μου
και τους άλλους και τα σκατά που έχουμε γεννήσει.
Οπότε το αφήνω απάνω τους, στα βουνά και τα σύννεφα.
Η κάθε αλληγορία και μεταφορά που δομώ είναι αντίδοτο
κι έχει περισσότερη επιρροή πάνω μου απ' τις πράξεις των ανθρώπων.
Κι αυτή είναι η κατάρα μου γενικά, καλησπέρα.
Αλλά, μεταφορικά πάντα, τα σύννεφα χθες το απόγευμα μου είπαν να πάω στο διάολο.
Χθες το απόγευμα, όχι απόψε που λέει ο τίτλος-
αυτό το 'βαλα εκεί για την τέχνη.
Ακούγεται καλύτερα.
Μια ελαφρώς αλλοιωμένη αλήθεια, ένας τίτλος
το εισιτήριο για να σε βάλω στο μυαλό μου.
Μισό ψέμα, μισή αλήθεια, ένα ολοκληρωμένο lifestyle.
Σκατά στο lifestyle-δεν ξέρουμε πια
ποιοι είναι δίπλα μας επειδή μάχονται μαζί μας
και ποιοι είναι επειδή ο καπιταλισμός έκανε την αντίδραση στυλ.
Ρε πάτε καλά;
Να πάω στο διάολο λοιπόν, μου είπαν τα σύννεφα.
Άσε τα παραμύθια για μετά, μου είπαν.
Δεν είσαι ξωτικό, μου είπαν, είσαι άνθρωπος.
Και ο κόσμος σου πεθαίνει.
Κι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και απουσιάζουν από τη ζωή την ίδια-
ε, ψήσου να μην το κάνεις κι εσύ.
Ναι, έτσι μιλάνε τα σύννεφα στους καιρούς μας.
Κυνικά, σκληρά και χωρίς κάποια αλλοίωση στην αλήθεια.
Χωρίς στυλ.
Άγαρμπα, αδέξια, άμεσα και χωρίς να αφήνουν ανοιχτά παράθυρα
χωρίς να ξέρουν τι θα πει ανασφάλεια.
Μάθαμε κι απ' τα σύννεφα κάτι σήμερα.
Γενικά νόμιζα ότι το 'χα ανάγκη
να μου πουν τα σύννεφα ένα παραμύθι.
Αλλά τελικά ανάγκη μού ήταν να μου πουν τα σύννεφα απλά κάτι.
Και μου είπαν αυτό: πήγαινε στο διαόλο.
Πήγαινε στο διάολο και πάρε τον εχθρό μαζί σου μακριά μας.
-veldaerya
