απόσπασμα από κάποια καταχώρηση σε φανταστικό ημερολόγιο

 Εκείνο το βράδυ, η Ανατολή χόρεψε· όχι τον ψεύτικο χορό των χλιαρών που σε κάνει να μην σκέφτεσαι· χόρεψε τον παλμό που υπερβαίνει τα χρώματα· το τραγούδι που θύμιζε πως είναι χιλιάδες, χιλιάδες πυγολαμπίδες! Είχε βρει το μάτζικ μπας του δυο χιλιάδες και κάτι. Έτριβε και ξανάτριβε τα μάτια της μπροστά στο απίστευτο. Κι όμως, ήταν εκείνοι, όπως τους είχε άλλωτε ονειρευτεί, κλεισμένη στο δωματιάκι που της αντιστοιχούσε στο σπίτι της οδού Βάρναλη: με τα ψηλά καπέλα και τα ογκώδη, ξενόφερτα μουσικά όργανα. Κι αυτά τα πρόσωπα γύρω λες και πρώτη φορά τα 'βλεπε υπό τέτοιο φως, ξάφνου της δίναν τόση εμπιστοσύνη. Το σώμα λύθηκε. Δεν ήταν θέμα απομνημόνευσης· το σώμα ήξερε πάντα προς τα πού να κάνει το επόμενο βήμα· πού να δώσει περισσότερο βάρος. Για την Ανατολή, χορός ήταν η φυσική προέκταση του να έχει κανείς πόδια. Γέλασε. Τόση ώρα με τα μάτια κλειστά κι όμως είδε τόσες ιστορίες. Η ζωή ήταν ένα ασύμμετρο, αχανές και πανέμορφο γεωμετρικό σχήμα. Τα θυμόταν πια όλα. Τις πληγές στα χέρια, την ζώνη του πατέρα της, το πιάνο. Κι όμως. Καμία θλίψη. Κανένας πόνος. Η Ανατολή χόρευε παρασέρνοντας την θλίψη της ανάμνησης· όλα πλέον ήταν τόσο ασήμαντα σε σχέση με το επόμενο τραγούδι. Το επόμενο βήμα. Ο σχοινοβάτης ξάπλωσε πάνω στην λεπτή γραμμή που ισσοροπούσε και χαμογέλασε ανέμελος. Ζούμε όλοι στριμωγμένοι σ' ένα περβάζι. Μια λάθος κίνηση, μια σπρωξιά και.. 


-ζωή