Περιμέναμε έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν ήξερα ούτε όταν ήμουν μικρή, ούτε κι ακόμα έμαθα τι σημαίνει "ολόκληρος", μα έτσι λέγεται, έναν ολόκληρο χρόνο περιμέναμε. Δηλαδή πέρυσι, πριν ένα έτος - σχεδόν ακριβώς- μας είπαν ότι το καλοκαίρι τελείωσε. Και πως αν μας άρεσε τόσο, θα αξίζει η υπομονή ενός ΟΛΌΚΛΗΡΟΥ χρόνου για να ξαναέρθει. Έτσι κι εμείς περιμέναμε, γιατί θα ήμασταν αχάριστοι και αναίσθητοι άμα λέγαμε πως δεν έχουμε υπομονή. Αναίσθητοι; Ναι, νομίζω πως ούτε αυτή τη λέξη την έμαθα.
Λίγο πριν λοιπόν, φτάσει με όλες τις έννοιες και εντάσεις το καλοκαίρι το φετινό, βρέθηκα σε ένα σπίτι από εκείνα που είναι μαγικά. Έμεινα μια βδομάδα εκεί, γιατί χρειαζόμουν λίγη παραπάνω δροσιά και σκιά, πριν βρεθώ μέσα στους χορούς του Μεγάλου Θέρους, απ'τους οποίους δεν κάνει να ξεφεύγεις για πολύ καιρό συνεχόμενα γιατί χάνεις το ρυθμό και άντε να τον ξαναβρείς μετά. Το σπίτι ήρθε σε 'μένα απρόσμενα μα αβίαστα, όπως κάνουν τα μαγικά σπίτια. Άνοιξα την πόρτα του ενα μεσημέρι και το ξαναένιωσα.
Έχω ξαναμείνει εδώ, μα τότε το φοβόμουν. Όλο(κληρο;) το φοβόμουν, με τις σκιές του και τις σιωπές του, δεν μπορούσα να μην ακούω την ύπαρξή μου, με προστάτευε από τον έξω κόσμο μα εγώ το εκμεταλλευόμουν για να με ξεχάσει ολόκληρος ο Κόσμος και μετά ξεχνούσα κι εγώ εκείνον. Ο χορός είναι δύσκολο πράγμα για τα μουδιασμένα γερο-καβούρια.
Τώρα λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Υπάρχει μια μεγάλη παλέτα με χρώματα από όλες τις πιθανότητες κι όλες τις καρδιές στο σαλόνι. Με το που ξυπνάς, διαλέγεις κάποια και πασαλείφεις τα μούτρα και την κοιλιά σου και τα μπούτια σου. Ο καθρέφτης είναι τεράστιος με χρυσό περίβλημα, όπου ξεκουράζονται δαιμόνια εδώ και αιώνες. Το σπίτι τον περισσότερο χρόνο του τον περνάει σε άλλα μέρη, γιατί είναι πολύ ονειροπόλο και αφειρημένο και έχει υποχρεώσεις να τακτοποιήσει πρωτού ο ήλιος δύσει. Έτσι αρκετά απ'τα μεσημέρια αφήνομαι κι εγώ στην αφηρημάδα, δίχως να μπορώ να πιάσω τον χρόνο όποτε θυμάμαι τι έχω να κάνω; ξεγλυστράει σαν νερό ή άμμος ψιλή απ'τις χούφτες μου. Μα, όταν έρθει η ώρα που θα έπρεπε να τα 'χω όλα ολοκληρώσει, ισορροπεί το χρόνο που μου έχει αρπάξει, δίνοντάς μου τη μαγεία της καλοτυχίας. Ω, ναι, όσο μένω σε αυτό το μαγικό σπίτι η τύχη μου χαμογελάει όποτε απελπίζομαι και με ξανατραβάει στους χορούς.
Τα ριζά αυτού του σπιτιού είναι βαθιά, μα πάντα έτοιμα να ξεριζωθούν και να αφεθούν στους ανέμους των κόσμων. Σίγουρα αν ήταν στοιχείο, θα ήταν το αέρινο. Στο χώμα του φυτρώνουν ηλίανθοι, βατομουριές και κισσοί, ελιές και βελανιδιές. Άγρια χόρτα μπόλικα. Το αγαπημένο του είναι το ραδίκι, γιατί η πίκρα του του επιτρέπει να εξισορροπεί τη σκανταλιά του. Λίγο πιο βαθιά είναι η φωλιά μιας αρχαίας πηγής, με νερό δροσερό και χωματένιο. Εκεί πλένω τις πατούσες μου κάθε βράδυ.
Τώρα δα, πίνω καφέ με στημένο λεμόνι και γουργουρίζω με μισή ευχαρίστιση μισή κούραση. Απ'τις μορφές έχω επιλέξει να πάρω εκείνη του διστακτικού ινδιάνου. Ο ήλιος δεν με αγγίζει εδώ μέσα, μα δεν με ξεχνά καθόλου.Το καλοκαίρι ήρθε. Ετοιμάζουμε το θερινό μας δέρμα ενώ μας κατασκευάζουν την επόμενη μορφή μας. Ο χρόνος αλλάζει; από υδάτινος ξεκινά να γίνεται αιθέριος, με κόκκους άμμου.
Lyra
Λίγο πριν λοιπόν, φτάσει με όλες τις έννοιες και εντάσεις το καλοκαίρι το φετινό, βρέθηκα σε ένα σπίτι από εκείνα που είναι μαγικά. Έμεινα μια βδομάδα εκεί, γιατί χρειαζόμουν λίγη παραπάνω δροσιά και σκιά, πριν βρεθώ μέσα στους χορούς του Μεγάλου Θέρους, απ'τους οποίους δεν κάνει να ξεφεύγεις για πολύ καιρό συνεχόμενα γιατί χάνεις το ρυθμό και άντε να τον ξαναβρείς μετά. Το σπίτι ήρθε σε 'μένα απρόσμενα μα αβίαστα, όπως κάνουν τα μαγικά σπίτια. Άνοιξα την πόρτα του ενα μεσημέρι και το ξαναένιωσα.
Έχω ξαναμείνει εδώ, μα τότε το φοβόμουν. Όλο(κληρο;) το φοβόμουν, με τις σκιές του και τις σιωπές του, δεν μπορούσα να μην ακούω την ύπαρξή μου, με προστάτευε από τον έξω κόσμο μα εγώ το εκμεταλλευόμουν για να με ξεχάσει ολόκληρος ο Κόσμος και μετά ξεχνούσα κι εγώ εκείνον. Ο χορός είναι δύσκολο πράγμα για τα μουδιασμένα γερο-καβούρια.
Τώρα λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Υπάρχει μια μεγάλη παλέτα με χρώματα από όλες τις πιθανότητες κι όλες τις καρδιές στο σαλόνι. Με το που ξυπνάς, διαλέγεις κάποια και πασαλείφεις τα μούτρα και την κοιλιά σου και τα μπούτια σου. Ο καθρέφτης είναι τεράστιος με χρυσό περίβλημα, όπου ξεκουράζονται δαιμόνια εδώ και αιώνες. Το σπίτι τον περισσότερο χρόνο του τον περνάει σε άλλα μέρη, γιατί είναι πολύ ονειροπόλο και αφειρημένο και έχει υποχρεώσεις να τακτοποιήσει πρωτού ο ήλιος δύσει. Έτσι αρκετά απ'τα μεσημέρια αφήνομαι κι εγώ στην αφηρημάδα, δίχως να μπορώ να πιάσω τον χρόνο όποτε θυμάμαι τι έχω να κάνω; ξεγλυστράει σαν νερό ή άμμος ψιλή απ'τις χούφτες μου. Μα, όταν έρθει η ώρα που θα έπρεπε να τα 'χω όλα ολοκληρώσει, ισορροπεί το χρόνο που μου έχει αρπάξει, δίνοντάς μου τη μαγεία της καλοτυχίας. Ω, ναι, όσο μένω σε αυτό το μαγικό σπίτι η τύχη μου χαμογελάει όποτε απελπίζομαι και με ξανατραβάει στους χορούς.
Τα ριζά αυτού του σπιτιού είναι βαθιά, μα πάντα έτοιμα να ξεριζωθούν και να αφεθούν στους ανέμους των κόσμων. Σίγουρα αν ήταν στοιχείο, θα ήταν το αέρινο. Στο χώμα του φυτρώνουν ηλίανθοι, βατομουριές και κισσοί, ελιές και βελανιδιές. Άγρια χόρτα μπόλικα. Το αγαπημένο του είναι το ραδίκι, γιατί η πίκρα του του επιτρέπει να εξισορροπεί τη σκανταλιά του. Λίγο πιο βαθιά είναι η φωλιά μιας αρχαίας πηγής, με νερό δροσερό και χωματένιο. Εκεί πλένω τις πατούσες μου κάθε βράδυ.
Τώρα δα, πίνω καφέ με στημένο λεμόνι και γουργουρίζω με μισή ευχαρίστιση μισή κούραση. Απ'τις μορφές έχω επιλέξει να πάρω εκείνη του διστακτικού ινδιάνου. Ο ήλιος δεν με αγγίζει εδώ μέσα, μα δεν με ξεχνά καθόλου.Το καλοκαίρι ήρθε. Ετοιμάζουμε το θερινό μας δέρμα ενώ μας κατασκευάζουν την επόμενη μορφή μας. Ο χρόνος αλλάζει; από υδάτινος ξεκινά να γίνεται αιθέριος, με κόκκους άμμου.
Lyra
