Σχεδόν. Σχεδόν σπίτι, σχεδόν η πόλη μου, σχεδόν οι φίλοι μου.
Οι παρέες, σχετικό, ίσως σχεδόν να μου ταιριάζουν.
Είμαι ο εαυτός μου στο περίπου. Η εαυτή μου κατά προσέγγιση.
Μοιάζει να μου αξίζει η ανεπάρκεια, αλλά όχι και εντελώς. Γιατί-
όχι, άστο, δεν είμαι τελείως νάρκισση-
Αν ήμουν ολοκληρωτικά, θα την πάλευα. Ο κόσμος θα ήταν ακριβώς
πλασμένος για εμένα, αλλά εγώ το ζω στο περίπου. Σχεδόν ζω, δηλαδή,
γιατί οριακά περνάω καλά. Η αισιοδοξία μου είναι τόσο βαθιά και μεγάλη,
τόσο δοτική απ' τα θεμέλια, που οριακά έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο εαυτός
μου με κοροϊδεύει. Μου στέλνει δολώματα. Με ψαρεύει όπως
με ψάρεψε η πλάνη της αιωνιότητας της σκέψης. Πριν τα σχεδόν,
τα περίπου, η Εγώ ήταν παρορμητικά και ατίθασα ολόκληρη. Με
έπαρση πρόβαλλε την τελειότητα της ολότητας. Η αλαζονεία δεν
χωρούσε αμφιβολίες. Δεν θα μείνεις μόνη ποτέ αν δεν εγκαταλείψεις εσύ
τις Εγώ. Με ξεγέλασε το μυαλό μου, γιατί πίστεψε στην αθανασία. Μετά,
όταν οι Εσύ έφυγαν, ήρθαν τα σχεδόν, όλα μαζί, ήρθαν εξεγερμένα.
Αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να προκάλεσα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό
διάστημα την οργή της αβεβαιότητας, ελάτε να δείτε
πώς έχω ζήσει και πώς έχω πάρει αποφάσεις. Ελάτε να δείτε τις αλαζονικές
επιλογές μου, να μου πείτε κι εσείς αν αδικείτε το κίνημα των περίπου.
Που ξεσηκώθηκε εναντίον μου. Ένα ολόκληρο κίνημα, μια εξοργισμένη πλατεία
από αμφιβολίες, από ανεπάρκεια, συντάχθηκε για να με εκθρονίσει. Τι
ήταν αυτό που με έκανε να πιστέψω
πως πάντα θα κυριαρχώ;
Κουτή βασίλισσα της τρέλας μου. Η τρέλα είναι ένα βασίλειο ανεξάρτητο, δεν
μου ανήκει, δεν μας ανήκει. Πρέπει να το κατακτάς με αξιοπρέπεια, αλλιώς
δεν το κατακτάς για πολύ. Κι αν άφησα κομμάτια μου εκεί, κι αν θυσίασα ανθρώπους
και σχέσεις στο βωμό της, δεν δωροδοκείται. Δεν είναι θεότητα, δεν είναι
τύραννος. Εγώ ήμουν. Εγώ δωροδοκούμαι από τον κίβδηλο θαυμασμό των
νάρκισσων ανθρώπων. Που δεν με ξέρουν και δεν τους νοιάζει, αλλά πάνω μου
καθρεφτίζονται και έτσι μ' αγαπούν. Και με θαυμάζουν και φροντίζουν να το
μαθαίνω. Αυτός είναι ο τρόπος τους να αυτοφροντίζονται και να
αυτοσυντηρούνται -ρώτα με και εμένα. Που θαύμασα σε αυτούς όσα μου
θύμιζαν πως είμαι υπαρκτή. Δεν είμαι νάρκισσος άνθρωπος, αλλά είμαι
φτιαγμένη από υλικό που μ' αγαπούν. Και μ' αγαπούν με τα σχεδόν μου. Μ'
αγαπούν γ ι α τα σχεδόν μου. Για να 'μαι ανεπαρκής και να μπορούν ολόκληροι
να χωρέσουν στην επιφάνειά μου. Για να 'μαι ένα σπασμένο κομμάτι ενός καθρέφτη
που μπορεί να χωρέσει ολάκερη την παρουσία τους. Αν ήμουν ολόκληρη, δεν θα
μ' αγαπούσαν. Γιατί θα αντανακλούσα τη δική τους ανεπάρκεια. Κι έτσι
έμαθα να αγαπιέμαι μόνο όταν είμαι ατελής. Κι έγινα όλα τα σχεδόν μαζί.
Και οι άνθρωποι που ήταν αληθινά θαυμαστοί δεν χωρούσαν στην επιφάνειά
μου. Έμαθα να παραμένω ακρωτηριασμένη για να έχω την αγάπη τους. Σαν
ένα κουτάβι που το πήραμε για παρέα, για το σπίτι, αλλά παραμεγάλωσε. Σαν
ένα δεντράκι στον κήπο σου που το αγαπάς μέχρι ν' αρχίσει να απλώνεται
και να σου γρατζουνάει το παράθυρο -και το κόβεις. Και σου λέει, εντάξει,
αν έτσι μ' αγαπάς, αν έτσι εγώ σου προσφέρω, αν είναι ο μόνος τρόπος για να
σου δώσω χαρά, κόψε με. Γιατί έχω μόνο εσένα και μόνο εσένα αξίζω. Θέλω
να αλλάξω κήπο τώρα. Ίσως ένας κήπος χωρίς
ιδιοκτήτη, χωρίς προϋποθέσεις να ήταν μια καλή λύση. Όμως αν ο κήπος είναι οι άνθρωποι
και οι σχέσεις, τότε δεν γίνεται να αποφευχθούν οι προϋποθέσεις. Υπάρχουν
άραγε άνθρωποι με προϋποθέσεις που δεν θα με ακρωτηριάζουν; Υπάρχουν
άνθρωποι που δεν είναι ιδιώτες στη σχέση; Μπορώ να υπάρξω και να αγαπηθώ
χωρίς να είμαι ιδιοκτησία; Έχω μάθει να μ' αγαπούν όταν ξέρουν ότι με έχουν. Όταν
είμαι εκεί επειδή έχουν πάνω μου επιρροή, όταν είμαι στην υπηρεσία τους για να
δίνω και να δίνω και να δίνω. Όταν δεν είμαι αρκετή, είμαι μια μέτρια εργαζόμενη
στις ανθρώπινες σχέσεις, σε έναν κόσμο που δύσκολα θα βρεις αλλού δουλειά, οπότε
και εδώ καλά είναι. Σχεδόν. Θα
τον φτιάξουμε τελικά
αυτόν τον καινούριο κήπο; Κι αν τον φτιάξουμε εμείς, που τα υλικά μας είναι του
κόσμου αυτού, πώς θα βγει άραγε το αποτέλεσμα; Οριακά, θα μας μοιάζει.
Θα μας μοιάζει νομίζω. Δεν θέλω να φτιάχνω πράγματα που να μου μοιάζουν, γιατί
μοιάζω πολύ με τους νάρκισσους ανθρώπους που
με περιόρισαν σε αυτό εδώ
το μπαλκόνι
σε αυτήν εδώ
τη γλαστρούλα -που αγόρασα εγώ
εγώ το έκανα
με τα λεφτά που έβγαλα από τις φροντιστικές μου υπηρεσίες, τις οποίες ενοικιάζουν,
την αγόρασα και τους είπα "Να, εδώ βάλτε με, σε μια γωνιά, δεν θα ενοχλήσω, δεν θα
γρατζουνήσω το παράθυρό σας, είμαι μεγάλο δέντρο, θα γίνω μεγάλο δέντρο, βάλτε με εδώ,
λοιπόν, ξέρω το κακό που προκαλώ, απλώνομαι και πιάνω χώρο, εδώ βάλτε με,
με λίγο χώμα, μην με ποτίζετε πολύ -και σας το υπόσχομαι, δεν θα
μεγαλώσω πολύ
μονάχα σχεδόν". Γνωρίστε με και
πείτε μου τις προϋποθέσεις για να με αγαπήσετε, γιατί με τόση έλλειψη
νάρκισσων ανθρώπων τον τελευταίο καιρό -λόγω καραντίνας δηλαδή, ε -άρχισα
να ακρωτηριάζω μόνη τον εαυτό μου. Αλλά δεν το κάνω τόσο καλά όσο εσείς, σίγουρα δηλαδή.
Και όσο μικραίνω, άλλο τόσο μεγαλώνουν
τα σχεδόν και τα περίπου. Όταν χαθώ, όταν εξαφανισθώ, τη θέση μου θα
πάρει μια επιβλητική αμφιβολία. Που θα με ξεγελάσει πάλι, γιατί θα αμφισβητήσω ότι
έχω χαθεί, πείθοντας από την αρχή το μυαλό μου για την αμείλικτη αιωνιότητα της σκέψης.
-veldaerya
