Μιλώ για μοναξιά.
Όχι γιατί μου λείπουν οι φίλοι, έχω φίλους καλούς που αγαπώ.
Έχω ένα σκύλο που μοιάζει με λύκο, έχω βιβλία πολλά και το μυαλό μου.
Μέσα στο μυαλό μου έχω κάτι κόσμους που φτιάχνω με το δεξί μου χέρι όταν γράφω.
Γι' αυτό κι ο ώμος μου απ' τα δεξιά πονάει αρκετά συχνά.
Λυγίζει απ' την συσσώρευση των παραμυθιών μου.
Που είναι αόρατα, ελαφριά και διάφανα.
Όπως και οι ιδέες.
Διάφανες κι ασήκωτες, τρυπάνε τα χέρια μου όταν πάω να τις πιάσω.
Τις κυνηγώ με γυμνά πόδια απάνω σε καρφιά.
Απάνω στις πινέζες που χρησιμοποιούν για να στολίσουν σε πίνακες παιδικές φωτογραφίες.
Με τρυπάνε σαν να μην έχει σημασία η ύλη, αλλά η ανάμνηση.
Η καρδιά και η αλήθεια στο στομάχι που κάνει σπείρες.
Άραγε παρατηρεί κανείς όταν περπατώ πως η καρδιά μου έχει μετατοπιστεί στο στομάχι;
Δεν την κατάπια, μετατοπίστηκε από το πολύ βάρος.
Την βάρυνα αρκετά κι ήταν ασήκωτη.
Νομίζω πως φαίνεται όταν περπατώ, για αυτό κι αναρωτιέμαι αν το 'δε κανείς.
Πως έχω μια καρδιά στο στομάχι.
Ανακατεύομαι.
Εκεί που δεν πρέπει ν'ανακατευτώ.
Γιατί αν ανακατευτώ αρκετά, αρχίζω να μιλώ για μοναξιά.
Και τότε ξερνάω ψέματα και τοξικές φιλίες.
Όπως και να 'χει, στους κόσμους αυτούς έχω πολλά πλάσματα κι ανθρώπους.
Δεν μιλώ για μοναξιά επειδή είμαι μόνη.
Μιλώ για μοναξιά επειδή απουσιάζω.
Και ποιος θα το 'λεγε, πως θα απουσίαζα εγώ.
Εγώ, η διαυγής, η εγωκεντρική, η ακέραια.
Εγώ που έχω κάνει την αστάθεια σταθερότητα.
Εγώ που έλεγα πως δεν έχω άλλο μισό και πως έχω γεννηθεί ολάκερη.
Εγώ;
Απουσιάζω γιατί το μυαλό μου είναι ο κόσμος όλος.
Τα ποτάμια είναι το νευρικό μου σύστημα, το χώμα είναι το μυαλό μου.
Τα βουνά είναι οι όγκοι παραλογισμών και ο ουρανός το κρανίο μου.
Τόσο εύθραυστο και αμφιλεγόμενο.
Τόσο μη συγκεκριμένο.
Τα σύννεφα είναι οι μικρές μου αμφισβητήσεις μες στη μέρα.
Και τα έντομα, τα ζουζούνια, είναι οι παρεμβολές παράνοιας που έχει απομείνει από γονίδια.
Έχει απομείνει και θα απομένει πάντοτε, μιας και εγώ ουδεμία σχέση είχα ή θα έχω ποτέ με ουσίες και φάρμακα.
Γεννήθηκα και θα πεθάνω με την λογική και την τρέλα που έθρεψαν τα παιδικά μου χρόνια.
Η αλήθεια και η χημεία στο σώμα μου δεν πάνε μαζί.
Για αυτό αν σύμφωνα με το νόμο τρελαθώ, μόνο την αλήθεια ξέρω πως θα λέω.
Και αυτό μου αρκεί για να μην βρομίσει το μυαλό μου παραπάνω.
Θέλω να βλέπω καθαρά όσα μου έχει κάνει η κοινωνική αυτή πραγματικότητα.
Για να θυμάμαι ακόμη κι όταν τρελαθώ ποιοι στέκονται απέναντί μου.
Όμως ξέρω πως μαζί μου, πλάι μου ή κάπως διαγώνια, θα στέκονται κι άλλοι.
Για αυτό και δεν είναι αυτός ο λόγος που απουσιάζω.
Και που μιλώ για μοναξιά.
Μιλώ για μοναξιά επειδή οι άνθρωποι είναι οι σκέψεις μου.
Είναι οι αόρατες πινέζες μέσα στον εγκέφαλό μου.
Που καταπατούν τα βουνά, μολύνουν τα ποτάμια και χαρακώνουν με σημαίες το χώμα.
Ψεκάζοντας τα έντομα, τα οποία είναι εξαιρετικά ανθεκτικά.
Τόσο, που δεν τα σκοτώνουν, τα κάνουν να ωρύονται.
Να τσιγκλίζονται, να θερμαίνονται, να πανικοβάλλονται από οργή κι αβεβαιότητα.
Και τότε αρχίζουν τη μία να τρέχουν πάνω κάτω σε όλο τον εγκέφαλο.
Την άλλη να συσσωρεύονται στη μια πλευρά του.
Και να προσθέτουν βάρος στον δεξί ώμο.
Ή και να αφαιρούν.
Και τότε κάπως πρέπει είτε να βρέξει για να κρυφτούν μες στο χώμα.
Είτε να ρίξει κεραυνούς και να τα φθείρει.
Είτε να βγει ο ήλιος να ησυχάσουν.
Πάντως σε όλες τις περιπτώσεις είτε παραμένουν-
-είτε προκαλούνται καταστροφές-
-είτε προσθαφαιρούν βάρος-
-είτε ηρεμούν τον πανικό τους-
-σε όλες τις περιπτώσεις βρίσκονται πάντα εκεί και υπάρχουν.
Γιατί η αλήθεια είναι πως έχουν τόσο εξοικειωθεί με τον εγκέφαλό μου-
-που τον νομίζουν πια για σπίτι.
Κι εγώ έχω τόσο συνηθίσει τη συγκατοίκηση-
-που δεν με βλέπω ολάκερη πια χωρίς αυτά.
Μιλώ όμως για μοναξιά.
Επειδή οι άνθρωποι που είναι οι σκέψεις μου, δεν είναι σκέψεις αλληλένδετες.
Είναι ξέχωροι, διάσπαρτοι, διχασμένοι, εχθρικοί.
Απατούν, εκμεταλλεύονται, υποτιμούν, εξουσιάζουν.
Ο ένας τον άλλο, ο ένας τους πολλούς, πολλοί έναν.
Υψώνουν τον εαυτό τους πάνω από τα μυαλά των άλλων.
Φτιάχνουν κορνίζες με τις αξίες τους και υπογράφουν χαρτιά που τις επιβεβαιώνουν.
Κάνουν λίστες με αυτούς που θέλουν να πληγώσουν.
Αφαιρούν δικαιώματα, λογοκρίνουν, πλάθουν κατηγορίες κοινωνικής αποδοχής.
Σκάβουν μεγάλους λάκκους και μαύρες τρύπες με περιθώρια.
Και θάβουν μέσα ό,τι δεν χωράει στις λίστες και τα χαρτιά τους.
Πουλάνε κι αγοράζουν θερμή ζωντανή ύλη.
Δεν είμαι εγώ σκοτεινή, ούτε τα κείμενά μου.
Εκείνοι είναι.
Μου καρφώνουν πινέζες στο μυαλό μου-
Γίνονται σκέψεις αντιφατικές και εχθρικές και ανίκανες να συνυπάρξουν μέσα μου.
Κάνουν τα κύτταρα του εγκεφάλου μου αποξενωμένα το ένα απ' τ'άλλο.
Με διαχωρίζουν, με τεμαχίζουν, με περιπλέκουν, ανακατεύουν τα κομμάτια μου.
Με ανακατεύουν.
Για αυτό μιλώ για μοναξιά.
Όχι επειδή είμαι μόνη.
Αλλά επειδή υπάρχουν άνθρωποι που το προτιμούν να είμαι.
Που θέλουν τις σκέψεις μου να ξέρουν ότι είναι.
Να τις κάνουν να μου λένε πως κι εγώ είμαι.
Και να μην μπορώ να δεθώ, να δώσω τα χέρια μου να βοηθήσουν.
Να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, να αντιδράσω.
Και πάνω απ' όλα, μιλώ για μοναξιά επειδή είμαι κι εγώ άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος που έχει πειστεί πως ο κόσμος είναι το μυαλό του.
Και κυρίως για αυτήν την τοξική πεποίθηση, αισθανόταν ενοχή.
Διότι αν ο κόσμος είναι το μυαλό μου και οι άνθρωποι δρουν έτσι-
-τότε αυτό δεν θα σήμαινε πως εγώ τους οδηγώ;
Μιλώ για μοναξιά επειδή ο εγωκεντρισμός μου είναι κάτι επικίνδυνο.
Σκοτεινό και κρύο.
Δομημένος και κατασκευασμένος αυστηρά από συστατικά μιας αυτιστικής κοινωνίας.
Κάτι που μυρίζει ασθένεια και παλεύω να θεραπεύσω.
Όμως αυτή είναι δική μου δουλειά, για εμένα.
Αυτό που έχω να κάνω τώρα, με αυτό που ήδη έχω-
-είναι να στρέψω τον εγωκεντρισμό μου ενάντια σε αυτό που τον τρέφει.
Να μετατρέψω την παθητική ενοχή σε κάτι ενεργητικό που θα δρα από τους ίδιους πυρήνες.
Που θα ανασαίνει με τα ίδια πνευμόνια παραγόντων κι αιτιών.
Να κάνω την ενοχή ε υ θ ύ ν η.
Αφού είμαι ένοχη και τέτοια νιώθω, το χρωστάω στο μυαλό μου να επανορθώσω.
Με τη διαφορά ότι σε αντίθεση με τους ενόχους της οθόνης και των εφημερίδων-
-και όσων κρατούν μικρόφωνα και υπογράφουν χαρτιά-
-εγώ κάθε άλλο παρά να αθωωθώ επιθυμώ.
-veldaerya
